ΘΟΚ: ΜΙΑ ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ ΟΨΗ Ένα εξίσου σημαίνον βήμα — που δεν το ακολούθησαν όμως άλλα — αποτέλεσε το 2016 η φιλοξενία παραγωγής του Τουρκο- κυπριακού Δημοτικού Θεάτρου Λευκωσίας. Παρουσιάστηκε το Σπίτι της Αλιγιέ Ουμανέλ σε σκηνοθεσία της ιδίας: το έργο ανα- φέρεται στη συνάντηση γυναικών από τις δύο κοινότητες μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, ενώ είναι το μοναδικό τουρκοκυπριακό έργο που παρουσιάστηκε σε σκηνή του Θεατρικού Ορ- γανισμού Κύπρου. Την ίδια χρονιά αίσθηση κάνει το έργο του Ταντέους Σλομποτζιά - νεκ Η τάξη μας, με θέμα τη στάση απέναντι στους διωγμούς των Εβραίων, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, στη Νέα Σκηνή. Στην ίδια σκηνή, το 2017, κάνει την πρώτη του σκηνοθεσία στον ΘΟΚ ο Πάρις Ερωτοκρίτου με τις Πυρκαγιές του Ουαζντί Μουα - ουάντ, μια πυκνή παράσταση με ωραίες ερμηνείες, που ανέδειξε τα κοινωνικά αδιέξοδα του έργου. Ο ίδιος σκηνοθέτης θα ανα- λάβει δύο χρόνια αργότερα το πρώτο ανέβασμα του Ριχάρδου Γ´ από το κρατικό θέατρο της Κύπρου, με τον Προκόπη Αγαθοκλέους στον επώνυμο ρόλο. Ο ηθοποιός τιμήθηκε με το Βραβείο Θε- άτρου, ως νέος καλλιτέχνης, για την ερμηνεία του. Αναφέρουμε επίσης τη σκηνοθεσία της Αλίκης Δανέζη-Κnutsen της Αρρώστιας της νιότης του Φέρντιναντ Μπρούκνερ τον ίδιο χρόνο, που αξιοποίησε θαυμάσια το ταλέντο των ηθοποιών της διανομής της. Μεγάλο ενδιαφέρον είχαν οι τελετουργικοί Πέρσες που σκη- νοθέτησε ο Γιώργος Μπινιάρης το 2017, με τους Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νίκο Ψαρρά, Αντώνη Μυριαγκό και Χάρη Χαραλάμπους, και οι οποίοι επαναλήφθηκαν τον επόμενο χρόνο. Ευκαιρίες και ελεύθερο πεδίο δράσης — με στόχο την έρευνα και τον πειραματισμό και με το βλέμμα σε πιο ανήσυχο και νεότερο ηλικιακά κοινό — έδωσε σε αρκετούς καλλιτέχνες ο θεσμός των «Δράσεων», που εγκαινιάστηκαν τη θεατρική σεζόν 2017–2018 με πρωτοβουλία του διευθυντή Σάββα Κυριακίδη. Χώρος ανά- πτυξης των «Δράσεων» είναι οι Αποθήκες ΘΟΚ, όπως μετονομά- στηκε το θέατρο στο οποίο στεγαζόταν μέχρι πρότινος η Νέα Σκηνή (ονομασία που υποβαθμίζει, πιστεύω, τη λειτουργική αυτή σκηνή με τη γόνιμη θεατρική ιστορία). Αρχής γενομένης από τον Στέφανο Δρουσιώτη, ο οποίος, στο τρίμηνο που είχε στη διάθεσή του, υπό τον τίτλο “Dubitanda” (37) και με άξονα την αμφισβήτηση, επέλεξε να παράσχει πληθώρα ερεθισμάτων μέσα από προβολές καινοτόμων παραστάσεων-σταθμών του θεάτρου και συναντήσεις με σημαντικούς καλλιτέχνες ενώπιον του κοινού. Προσέφερε δε μια πλατφόρμα σε νέους δημιουργούς για να παρουσιάσουν προτάσεις τους, ενώ ο ίδιος δημιούργησε τρεις μικρές παραστάσεις, τις Εικόνες. Ακολούθησε το επόμενο τρίμηνο ο Παναγιώτης Λάρκου με ομάδα συνεργατών (Βασιλική Κυπραίου, Γιώργος Κυ- ριάκου, Παναγιώτης Μπρατάκος, Τζωρτζίνα Τάτση, Παναγιώτης Τοφή) που δημιούργησαν «Το σαλόνι των ξένων» — ένα σχόλιο για το «επίσημο» κλειστό σαλόνι ενός μικρο αστικού σπιτιού, το οποίο είναι σχεδόν άβατο για τους ενοίκους του. Η ομάδα δίνει πρόσβαση και σε προσκεκλημένους καλλιτέχνες στο «σαλόνι» της, όπου φιλοξενούνται εικαστικές και παρα στατικές τέχνες, εργαστήρια, ποίηση, καθώς και παραγωγές της βασικής ομάδας. Την επόμενη σεζόν τη σκυτάλη παίρνουν οι Μελίτα Κούτα και Χάρης Καυκαρίδης (με σημαντικές παραστάσεις στο ενεργητικό τους ως Paravan Proactions από το 2006), που σχεδιάζουν την παράσταση Δρόμοι κροκοδείλων, συστήνοντας στο κοινό τον Πο- λωνοεβραίο συγγραφέα Μπρούνο Σουλτς. Ακολουθεί η δράση «Δύο ... Πέντε ... Ένα» σε καλλιτεχνική επιμέλεια των Θανάση Γεωργίου και Φώτη Νικολάου, που παρουσιάζουν πέντε Δωμάτια, θεατρικές/εικαστικές διαδραστικές εμπειρίες με φιλοξενούμε37 38 39
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==